من نگویم ، که بدرد دل من گوش کنید
بهتر آنست که این قصه فراموش کنید
عاشقانرا بگذارید بنالند همه
مصلحت نیست ، که این زمزمه خاموش کنید
خون دل بود نصیبم ، بسر تربت من
لاله افشان بطرب آمده می نوش کنید
بعد من سوگ مگیرید ، نیرزد به خدا
بهر هر زرد رخی ، خویش سیه پوش کنید
غیر غم دارو ندارم بجهان چیست مگر؟
رشک کمتر بمن ، هستی بر دوش کنید
خط بطلان بسر نامه هستی بکشید
پاره این لوح سبک پایه مخدوش کنید
سخن سوختگان طرح جنون می ریزد
عاقلان ، گفته عشاق فراموش کنید
توبه ها را بشکنید ، توبه ها را بشکنید
میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران
پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران
باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد
خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
یادی از آئین مستانی کنید ، مست پنهانی کنید
تا سحر پیمانه گردانی کنید ، مست پنهانی کنید
روز و شب معشوقــه بـــازی های عــرفــانی کنید
مــست پنهـــــانی کنیــد ، مست پنهــــانی کنید
همچـون خمـــاران توبــه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
عاشقان غوغا کنید
بــر دل شیـــدا کنید
یک نفس گر میتوان ساغر زدن
پس چــرا اندیشـــه فـــردا کنیم
غصه از سر وا کنیم
پیمانه را احیا کنیم
ای بی قـراران ، ای بی قـراران
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران
پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران
باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد
خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید
توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران
بیان درد مکن ، جز برای صاحبدرد
من اهل دردم و، دانم دوای صاحبدرد
ز یادگار خوش خویشتن مگو ایدوست
بمحفلی ، که شدی آشنای صاحبدرد
کنون که هر کس اسیر هوای نفسانیست
کسی چگونه شناسد ، بهای صاحبدرد
بکوی دلشدگان رو ، چو حاجتی داری
که مستجاب تر آید دوای صاحبدرد
مخواه از نی دلسوخته سرود امید
ز سینه ، خسته بر آید صدای صاحبدرد
مقام درد ببین ، با هنر بخوانندش
کسی که خوب در آرد ، ادای صاحبدرد
هزار تجربه کردیم ، غیر درد نبود
بدرد خانه گیتی ، شفای صاحبدرد
طلای رنگ مرا بین و اعتبار مرا
که با خبر شوی از کیمیای صاحبدرد
از آن امید بدرمان درد ها دارم
که چرخ پر بود از وای وای صاحبدرد
خوش خبر می آیم ای غم از دلم پرواز کنخرمنی گل را بدامن می کشم ره باز کنروز گارا ز آتش دل بند بندم ، سوختی
در نی جانم ، نوای تازه ای را ساز کن
بر لبم فریادها بود ای هنر پرور زمان
روح خاموش مرا، از نو سخن پرداز کن
این قلم در حسب حالم ، سخت سنگین جوهر است
ای سرشک خوش سکوتم ،قصه ای ابراز کن
اشک من گل کرده ، ای طاووس خوشرفتار غم
چتر صد رنگت مبارک ، هرچه خواهی ناز کنای ترانه خوان خوش غوغا ،اگر بانگی زدیگه گهی هم یاد من با نرگس شیراز کن
خورشید دگر نور دلاویز نداردمه پرتو مات هوس انگیز ندارد
در باد بهاری ز بس آشوب خزان است
گل وحشتی از غارت پاییز ندارد
آنکس که ندارد هنر عشق و محبت
زو رحم مجویید که این نیز ندارد
آلوده ام اما همه شب غرق مناجات
با دوست سخن اینهمه پرهیز ندارد
گیتی همه اویست و هم او هیچ بجز لطفاز وسع نظر با من ناچیز نداردعاشق ز سر مستی اگر کرد خطاییمعشوق که بحث گله آمیز نداردسر گرمی بازار جهان داد و ستد هاستآن وام خداییست که واریز ندارد
سحر به گریه من گلبنی جوان خندید
در این چمن مگر امروزمی توان خندید
گمان مکن که بپای گلی رسد آبی
چنین که دامن گلچین بباغبان خندید
بگوش صبح مگر عو عو سگان برسد
چو گرگ گرسنه بر خفتن شبان خندید
چگونه طوطی غمگین به بیند آزادی
بگلشنی که قفس بان باشیان خندید
در آن کویر که طوفان شن براه افتاد
ستاره گم شد و اشتر بکاروان خندید
شرار برق زمان بین چه کرده با گلزار
که دود شعله سروش ببوستان خندید
ز میزبان چه بگویم که دهر تنگ نظر
به لقمه های گلو گیر میهمان خندید
چه غم زکشتی بشکسته زانکه چشمک هاست
ز ساحلی که بر امواج بیکران خندید
حباب آب ندانم که در فضای ضمیر
چه دیده بود ، که بر چشمه روان خندید
چو پای آز بشر در فضا براه افتاد
زمین بعاقبت شوم آسمان خندید
از ندامت سوختم ، یا رب گناهم را ببخشمو سپید از غم شدم،روی سیاهم را ببخشظلم را نشناختم ، ظالم ندنستم که کیستگوشه چشمی باز کردم ،اشتباهم را ببخشابر رحمت را بفرما ، سایه ای آرد به پیشاین سر بی سایبان بی پناهم راببخشاز گلویم گر صدایی نابجا آمد برونتوبه کردم، سینه پر اشک وآهم را ببخشای زمان برزیگر کوری شدم در کار کشتکشتزارم را مسوزان وگیاهم را ببخشدیگر ای طوفان غم ، در باغ ما سروی نماندبیدهای خشک برگ رنجگاهم راببخشجلوه های باورم یارا حبابی پوچ بودرنگ جو چشم دوبین کج نگاهم را ببخش