سحر به گریه من گلبنی جوان خندید

در این چمن مگر امروزمی توان خندید 

 گمان مکن که بپای گلی رسد آبی
 
چنین که دامن گلچین بباغبان خندید
 
بگوش صبح مگر عو عو سگان برسد

چو گرگ گرسنه بر خفتن شبان خندید

چگونه طوطی غمگین به بیند آزادی

بگلشنی که قفس بان باشیان خندید

در آن کویر که طوفان شن براه افتاد

ستاره گم شد و اشتر بکاروان خندید

شرار برق زمان بین چه کرده با گلزار

که دود شعله سروش ببوستان خندید

ز میزبان چه بگویم که دهر تنگ نظر

به لقمه های گلو گیر میهمان خندید

چه غم زکشتی بشکسته زانکه چشمک هاست

ز ساحلی که بر امواج بیکران خندید

حباب آب ندانم که در فضای ضمیر

چه دیده بود ، که بر چشمه روان خندید

چو پای آز بشر در فضا براه افتاد

زمین بعاقبت شوم آسمان خندید